Ieder mens heeft in meer of mindere mate zijn eigen triggers. In ons leven krijgen we te maken met mensen die grenzen proberen te overschrijden. De een heeft er weinig moeite mee om zijn grens duidelijk te stellen en weer een ander worstelt van de ene strijd naar de andere.
Het mooie van triggers erkennen is het effect ervan. Omdat je het erkent en gaat herkennen wordt het steeds minder een trigger maar een deel van jou. Maar voor mij is deze vaardigheid dan ook geboren uit noodzaak. Het was wijzer worden of onherstelbaar beschadigd. Voor mij is het zo volkomen normaal dat je weet waar jouw eigen triggers liggen.
Maar dat is duidelijk niet voor iedereen zo, dat heb ik meer dan eens ervaren. Ik begrijp soms echt niet hoe mensen niet naar zichzelf kunnen kijken. Mensen die altijd de schuld en verantwoording bij anderen leggen. Hoe dan, je bent toch geen slachtoffer van het leven. Er staat toch niemand met een pistool tegen je hoofd om je te dwingen foute keuzes te maken. Dat doe jij, ook al word je verleid of uitgelokt. Je kiest er zelf voor om eraan toe te geven.
Ik plaatste afgelopen week een post op LinkedIn. Ik had een apart momentje naar aanleiding van een uitnodiging om te verbinden op LinkedIn. Er werd zo’n gedoe van gemaakt, alsof ik me wel realiseerde wat ik vroeg…
Het was een trigger. Ik had toevallig in de week ervoor een betoog gehouden over het hoogdrempelige van LinkedIn voor jongeren. Daarover later meer. Ik tikte een stukje want dat is wat ik doe. Ik tik stukjes geïnspireerd door de dingen in mijn leven.
Ik had al eerder het idee dat op LinkedIn vanaf 50.000 views de projectie reacties komen, en vandaag wederom. Iemand raakte enorm getriggerd door mijn tekst en kwam vervolgens precies datgene doen wat ik ter discussie stel: een hoop gedoe maken.
Ik vind dat dan bijzonder en stel me dan zo voor. Je zit ergens even door je digitale LinkedIn krant te scrollen en ziet mijn post voorbijkomen. Je gaat lezen en begint je op te winden. Je denkt ik negeer de meer dan 100 positieve reacties en ga eens demonstreren dat ik zelf wel uitmaak of ik gedoe maak of niet. Zoiets?
Ik vraag me dan af, denk je dan echt geen moment dit is een wildvreemde waar ik geen connectie mee heb. Iemand die ik niet ken en waarschijnlijk verder ook niet meer zie, waarom wind ik me hier zo over op? Of heb je misschien de adrenalinekick nodig van een bijna irritatie? Dat kan ook. Maar hoe dan ook, het zegt alleen iets over jou.
