Het volgen van het spirituele pad brengt je van uitdaging naar uitdaging. De dualiteit der dingen is een dunne lijn waar we langs wandelen. Er zijn zoveel waarheden en dat maakt het lastig om daar tussenin te graven en je eigen waarheid te vinden. Stilte is iets waar ik zelf lang mee heb geworsteld. Nu weet ik dat er een enorm verschil is tussen in stilte kunnen vertoeven en accepteren dat mensen je stem afsnijden.
Mijn hele leven voelde als een strijd, een strijd om simpelweg te mogen bestaan en in genade en waardigheid te mogen leven. En ik weet vrij zeker dat ik altijd dacht voor mezelf en mijn dierbaren op te komen. Voor jezelf en je dierbaren opkomen, terwijl je nog niet echt weet waarom, vergt moed en het veroorzaakt afzondering van ‘de groep’. Maar ik heb altijd de gevolgen van mijn keuzes geaccepteerd omdat mijn levensmotto is: als ik er niet achter sta dan doe ik het niet. Dus als ik iets doe dan sta ik daar op dat moment achter. Heb ik terugkijkend soms het gevoel had dat het niet altijd slim was, zeker. Maar daar zit dan ook de les. In mijn communicatie hanteer ik hetzelfde motto: als ik niet achter mijn woorden sta, spreek ik de woorden niet uit. Alleen al om die reden heb ik genoeg vijandigheid in mijn leven gecreëerd.
Dat ongemakkelijke moment waarop iemand op een stiekeme manier de deur sluit met de woorden: “Ik wil met je praten over iets/iemand in het geheim.” Mijn eerste reactie was altijd: laat alsjeblieft de deur open en fluister niet, want als je niet kunt staan voor wat je gaat zeggen, is het misschien beter om de woorden nu niet uit te spreken. Om de een of andere reden bevriezen mensen na die woorden, maar sluiten ze toch de deur en/of dempen ze hun stem. Ik vind dat lastig te begrijpen.
Maar sinds kort weet ik dat ik de fundamentele anima-animus-principes van ‘voor jezelf opkomen’ eigenlijk ook niet echt begreep. Voor mij is de keuze om een stap terug te doen, na te denken, de emoties te doorgronden, ervan te leren en genezing te vinden, de hoogste vorm van voor jezelf opkomen.
Dat gezegd hebbende, vergat ik dat het de rest van mijn menselijke leven, werk in uitvoering zal zijn om nooit meer te vergeten om mijn duivelse zelfkant te eren en te knuffelen.
Ongetwijfeld zijn er wijze mensen die over mijn woorden kunnen debatteren, maar dat doet er niet toe. Ik heb het gedaan en door het te doen weet ik wat de ‘wetenschappelijke’ psychische en fysieke reactie is.
Want zwijgen is van groot goed, maar tot zwijgen worden gebracht is ernstig slecht. De meeste mensen begrijpen gelukkig dat waar de één het zwijgen wordt opgelegd, een ander bang is dat de waarheid aan het licht komt.
Dus bij genezing en zelfgroei is het stilte deel aan de lichte kant: een stap terug doen, reflecteren, de dans van emoties dansen, leren en genezen.
En de schaduwkant daarvan, of potentiële schaduwkant zou ik moeten zeggen, het zwijgen opgelegd worden of jouw waarheid blijven spreken.
De lichte kant heeft begeleiding nodig van ons hoofd en de donkere kant heeft begeleiding nodig van ons hart. Omdat het allemaal om balans draait. 💚
Foto: Kristina Flour
