Op mijn 15e wist ik niet beter dan dat ik nooit zomaar kinderen zou kunnen krijgen. Na een ernstige vorm van endometriose, een operatie en 6 maanden hormonen slikken was ik van de klachten af. De gynaecoloog vertelde bij de laatste controle dat mocht ik ooit moeder willen worden, dan moest ik een afspraak maken om een ‘herstel’operatie uit te voeren. Hij zei mij ook dat de kans op spontane zwangerschap nagenoeg nihil was. Achteraf natuurlijk onverantwoord omdat tegen een 15 jarige te zeggen maar goed, ik bleef de pil gebruiken om de menstruatie te reguleren dus er leek weinig risico. Behalve dan dat ik mij niet heel druk maakte als ik de pil een keer was vergeten. Dat gebeurde dus ook en op mijn 19e bleek ik zwanger.
Mijn relatie met de vader van mijn kinderen was niet bepaald geweldig, dus abortus heb ik even overwogen. Maar met het idee: stel dat dit mijn enige kans is om moeder te worden in het leven, heb ik er het beste van gemaakt met mijn toenmalige partner. Die relatie is nooit goed geweest maar loyaal als ik ben heb ik er 13 jaar alles aan gedaan om het wel te laten werken. De bevalling van mijn oudste verliep behoorlijk gecompliceerd. Het werd een semi spoed keizersnede, nog voor ik verdoofd was begon de gynaecoloog te snijden. Ik gilde de hele OK bij elkaar, om zeker te weten dat ik mij niet aanstelde sneed de gynaecoloog nog wat verder en toen ging ik out en werd met spoed onder narcose gebracht.
Eenmaal een kleintje hebbende leefde ik helemaal op, mijn kind werd mijn alles en het enige wat echt was in mijn leven. Omdat ik vanuit een jeugdtrauma altijd heb geroepen: ‘mijn kinderen krijgen nooit verschillende vaders’ en we toch in de ‘kleine kinderen’ zaten, besloten we na 1,5 jaar dat we voor nummer twee zouden gaan. Mijn middelste dochter, geboren in 1993 kwam zo mogelijk nog gecompliceerder ter wereld.
Het is geen vaststaand gegeven dat na een eerste keizersnede een normale bevalling is uitgesloten en het leek er even op dat na 2 dagen bezig zijn, mijn middelste op een normale wijze werd geboren. Omdat ze op dat moment bezig waren de verloskamers te verbouwen in Antoniushoven, lag ik te bevallen op het omgebouwde kantoor. Op enig moment kwam er een verloskamer vrij en omdat ik al zo lang bezig was, bijna volledige ontsluiting en persweeën had, besloot de gynaecoloog de laatste loodjes af te leggen in de verloskamer. Eerst kreeg ik een ruggenprik om even op adem te komen. Daarna kreeg ik extreme pijn bovenop mijn buik, ondanks de verdoving.
De gynaecoloog vertrouwde het (gelukkig) niet en na overleg werd besloten om voor een keizersnede te gaan. Met spoed werd ik naar de OK gebracht en na voldoende verdoving werd de keizersnede ingezet. Toen mijn buik was opengesneden ontstond er enige paniek op de OK, en opmerkingen als we hadden geen 5 minuten later moeten zijn kreeg ik maar half mee.
Het was in die tijd topdrukte in het betreffende ziekenhuis, en de vader van mijn kinderen nam na de keizersnede de benen want ‘hij had het zwaar gehad’. Na een nacht trillen van de kou, een lekkend infuus waardoor ik overal plakte, werd ik toch zielsgelukkig met mijn baby op de borst wakker gemaakt door de ochtendploeg. Een verpleegkundige genaamd Petri, vergeet ik nooit meer. Zij had in mijn status gelezen wat er was gebeurd en trof mij aan in een situatie waar zij zich voor schaamde. Ik werd heerlijk in de watten gelegd, gewassen, gemasseerd en vertroeteld door haar.
Die ochtend kwam ook de gynaecoloog mij vertellen wat hij had aangetroffen: namelijk mijn baarmoeder was volledig gescheurd onder de druk. Als ze 5 minuten later waren geweest dan was de kans klein geweest dat wij het hadden gered. Ik had veel bloed in mijn buik, en de apgarscore van mijn middelste was in eerste instantie erg laag. Na een paar minuten was die score top overigens. Na het bezoek kwam mijn inmiddels ex man binnen met mijn oudste kind huppelend aan de hand. De vier dames waar ik de kamer mee deelde begonnen spontaan te huilen. Zij hadden de woorden van de gynaecoloog goed gehoord, ik ook wel maar mijn idee was ‘we zijn er nog’, het heeft zo moeten zijn. Wel kreeg ik de mededeling dat ik nooit meer zwanger mocht worden. Dat is niet helemaal gelukt want in 2001 werd mijn jongste kind na een geplande, doch door weeën op de valreep nog vervroegde, keizersnede geboren.
In eerdere blogs heb ik geschreven over mijn ervaring met een narcistische partner, de vader van mijn kinderen. Na lang knokken om de relatie te redden zijn we in 2003 gescheiden. Mijn ex-partner reageerde zijn frustraties over mij af op de kinderen en mijn oudste heeft de fysieke klappen op moeten vangen en mijn middelste de psychische. Mijn ex partner maakte van mijn middelste dochter, zijn ‘nieuwe vrouw’. Avonden moest ze naar zijn geklaag en gejammer luisteren en hij zette haar zonder pardon in zijn strijd in. Omdat ik vond en vind dat als het enigszins kan, je de kinderen niet moet belasten met shit over de andere ouder, hield ik mijn mond. Tot ik in 2005 het eerste mes van mijn middelste in mijn rug kreeg. Ik ben een prater en ging het gesprek met mijn kind aan, ze begon te huilen en vertelde mij eindelijk waar ze mee te stellen had bij haar vader thuis. Eigenlijk kwam het erop neer dat ze snakte naar zijn goedkeuring maar die alleen kreeg als ze lelijke dingen over mij verzon. Een totaal ziek spel maar wel één die continu aanwezig bleef. Ik heb de nodige messen uit mijn rug gehaald, maar ja je houdt van je kind en je kind is maar een kind dus die neem je het niet kwalijk.
De tijd sukkelde voort en ik bleef alert, ik beschermde haar zoveel mogelijk tegen haar vader en het gestook van haar grootouders van vaders kant en zij wist in haar puberleeftijd dit feilloos uit te spelen. Van alledrie mijn kinderen is mijn middelste altijd mijn zorgenkind geweest, ze raakte in shock na haar eerste dtp enting, heeft een ernstige vorm van kinkhoest gehad, de vleesetende bacterie en ze raakte vanaf haar 13e ernstig depressief. Ze schreef angstaanjagende gedichten en als ik haar er naar vroeg dan zei ze dat ze het had verzonnen. Achteraf bleek dat opa van vaders kant haar vanaf haar 12e ongepast aanraakte. Toen ik dat hoorde brak de pleuris uit en we raakte volledig in onmin met haar vader en zijn familie. Vader was gelukkig met zijn toenmalige nieuwe vriendin en kon al dat gedoe uit het verleden er niet bij hebben.
De kinderen woonde vanaf eind 2008 alleen nog bij mij en mijn toenmalige bipolaire borderline partner. Mijn middelste gebruikte de strijd met mijn toenmalige partner om optimaal in de tegenwerk stand te gaan. Ook bracht ze altijd zielige vogeltjes mee, vriendinnen die op straat werden gegooid, werden mishandeld en verwaarloosd. Bij mij waren ze altijd welkom, ik heb wat uren naar ze geluisterd, geadviseerd en bemiddeld, heb twee vriendinnen van haar waarvan 1 met kind, maanden in huis gehad en ben mee geweest naar abortusklinieken omdat ze nergens anders terecht konden. De strijd met mijn psychische ex partner vrat energie en op enig moment werd de inzet dat de onrust van al die zielige vogeltjes in huis, hem belemmerden in zijn beter worden. Hij had als militair inmiddels ook last van PTSS.
In 2011 stelde mijn middelste dochter mij voor de keuze, of haar vriendin mocht bij ons in blijven wonen of ze zou zelfstandig woonruimte zoeken en samen met haar vriendin elders gaan wonen. Ze was inmiddels 18 en stond ingeschreven voor woonruimte. Omdat haar vriendin laten blijven niet alleen mijn besluit kon zijn, de woning had ik samen met mijn ex, is ze dus achter woonruimte aangegaan. Binnen 3 maanden hadden ze een leuk appartement en na veel praten besloten ze er vol goede moed het beste samen van te maken. Vrij snel nadat ze uit huis ging ontmoette ze haar huidige partner. Kennis laten maken met thuis was nog niet aan de orde want het was nog niet duidelijk of het serieus was, hij bleef namelijk ook afspreken met andere meiden. Vrij snel daarna ging het tussen de twee vriendinnen mis en met ingrijpen van de politie is de vriendin uit haar huis gegaan. Al snel bleek dat de vriend van mijn dochter was ingetrokken bij haar. Mijn echte kennismaking met hem kreeg ik een aantal maanden later.
Op een morgen werd ik gebeld door mijn middelste dochter, helemaal in paniek. Het was volledig mis gegaan en haar vriend had haar mishandeld. Ik ben in de auto gesprongen en naar haar toegegaan en trof een ravage aan. Overal bloed, glasscherven en het meest zieke: ze had zich uit angst voor hem opgesloten op het toilet en hij heeft een gat in de deur geslagen en haar met haar hoofd er doorheen getrokken. Mama mocht het bloed en de haren eruit halen. We hebben bijna 5 uur op het politiebureau gezeten en het bleek dat mijn nieuwe schoonzoon geen lieverdje was. De details zal ik verder in het midden laten. Gedurende de aangifte belde de moeder, zus, zwager en vader van mijn nieuwe schoonzoon continu naar mijn dochter om haar te bedreigen. Als ze de aangifte door zou zetten dan zouden ze ons opzoeken en slopen. De schoonmama vond het ook nodig om mij te bellen en verrot te schelden. Mijn middelste is met mij mee naar huis gegaan en na een nacht vol angst want ze reden rond ons huis, is ze weer terug naar haar huis gegaan.
Slachtofferhulp werd ingeschakeld, en zij vonden het van groot belang dat mijn middelste haar dader onder ogen zou komen omdat dit beter zou zijn voor het verwerkingsproces. Vanaf dat gesprek was de verkering weer aan, dat het niet bij 1 incident is gebleven zal niemand verbazen. Vanaf dat moment richtte schoonzoon lief zijn pijlen op mij, want door mij twijfelde ze aan hem en door mij had hun relatie geen toekomst. Omdat ik wel geloof in verwerken heb ik mijn dochter gekoppeld aan een psycholoog maar naïef als ik was heb ik er nooit over nagedacht dat ze die gesprekken niet integer aan zou gaan. Eind van het liedje was dat hij eigenlijk geen kwaad in de zin had en door drank en drugs zijn zelfbeheersing kwijt was geraakt, nee het lag aan mij. Hoeveel leugens daarvoor zijn gebruikt kwam ik in de daarop volgende jaren pas achter.
Met mijn middelste heb ik besproken hoe ik tegenover jongens sta die anabolen, hard drugs en overmatig drank gebruiken en ik heb tegen haar gezegd zolang je niet van mij verwacht dat ik warme gevoelens voor de kwal krijg, dan houden wij los van hem gewoon oprecht contact, hoe naïef is dat gebleken. Terwijl ik haar de ruimte gaf om zelf haar zaken uit te zoeken, zoals ze zelf zei: ‘mam ik weet dat ik een relatie met mijn vader nu heb, maar ik kan het aan want ik ben niet achterlijk’, nam mijn schoonzoon (en zijn familie) alle tijd om haar op te stoken tegen mij. De mafklapper heeft zelfs uitgebreid zitten vertellen wat hij seksueel allemaal met mij wilde doen, alles om haar onzeker als ze was, op te stoken tegen mij.
In 2013 was ik na eindelijk mijn zieke relatie te hebben beëindigd met mijn jongste op vakantie. Mijn middelste besloot dat dit het moment was om haar ongenoegen naar mij te uiten en er ontstond ruzie en ze wilde mij nooit meer zien. Ik heb heel wat tranen gelaten om de pijn die daaruit voort komt. Omdat er weinig eer te behalen viel heb ik het gelaten voor wat het was en mijn jongste wilde terecht wel gewoon naar haar zus toe kunnen gaan. De maanden kabbelde voort en via mijn jongste zocht mijn middelste weer toenadering, we hebben gepraat en ze heeft haar toen oprechte excuses aangeboden voor de leugens die ze over mij vertelde en we besloten het achter ons te laten. Enkele maanden later was ze weer ergens boos over, ik bewaar alle screenshots dus kan het terugzoeken maar de reden is eigenlijk niet relevant. Hetzelfde spelletje van aantrekken-afstoten begon opnieuw. Deze fase duurde maar een aantal weken en toen hebben we open en eerlijk gesproken en heeft ze mij plechtig beloofd dat ze dit nooit meer zo zou doen.
Vanaf dat moment ging het contact redelijk goed in mijn ogen, iedere zaterdag zochten we elkaar op en regelmatig haalde ik haar met haar oppaskindje (van schoonzus) op zodat we leuke dingen konden doen. Eind 2015 verhuisde ik weer vanuit een nogal lastige situatie en ze heeft me toen super geholpen, ik dacht echt dat we eroverheen waren. Ik merkte wel dat ze steeds meer de moederrol over mijn jongste begon te claimen maar goed onder het mom van een bezorgde zus, zag ik er weinig kwaad in. In maart 2016 is mijn middelste voor het eerst een avondje met mij op pad geweest, dit tot groot ongenoegen van haar partner. Met wie ze inmiddels onder discutabele voorwaarden een veel te duur huis had gekocht, heel slim van hem want zwanger maken lukte nog niet en nu zat ze toch vast aan hem.
De ochtend na het avondje weg belde ze mij in paniek op, haar partner was de hele nacht onvindbaar geweest en uiteindelijk werd hij gevonden met een overdosis GHB. Hij lag op de intensive care, een vent van 130 kilo die ‘stiekem’ was vergiftigd met GHB. Ik heb nog aangeboden om naar haar toe te gaan om haar te helpen maar ik moest ver uit de buurt blijven. Een paar dagen later appte ze mij: mam iedereen doet maar alsof ik het zo snel mogelijk moet vergeten, jij bent de enige die het in perspectief kan plaatsen dus ik wil graag met je praten. Ik heb haar gestuurd: kind stel je voor dat je nu hoogzwanger zou zijn en een peuter hebt rondlopen, en je dan de hele nacht op zoek moet naar je partner die in discutabele omstandigheden geld probeert te verdienen. Ze stuurde je hebt gelijk, ik kom vanavond langs. De afspraak werd tot drie keer toe verplaatst en omdat het weekend erna paasweekend was heb ik gezegd we komen tweede paasdag wel even naar jou. Geen tijd of iets afgesproken. Die tweede paasdag zat het wat tegen en uiteindelijk brak de knop van mijn douchekraan af en het water spoot uit de muur. Ik appte mijn dochter de situatie en kreeg harde woorden terug: ‘ik ben klaar met jou egoïstisch kankerwijf’ kreeg ik van mijn lieve popje. De schoonzoon stuurde ook nog dat ik niets in het leven van mijn dochters had bijgedragen en het contact werd verbroken.
Omdat ze niet alleen mij uit haar leven trapte maar ook haar zusje van 15, die teveel werd beïnvloed door mij volgens hen, heb ik haar gestuurd wat ik daarvan vind. En nu, nu ben ik de stoute moeder en de asociale partner en zijn familie zijn degenen die oprecht van haar houden. Mijn oudste en jongste snappen terecht niet wat het meisje bezield en ik, ik probeer mij erbij neer te leggen dat ik haar voor nu kwijt ben. En weet één ding zeker, het is geen kwestie van of maar van wanneer ze gebroken voor mijn deur staat en dan ben je gewoon moeder en je helpt je kind. Soms doet moeder zijn pijn. Maar gelukkig heb ik mijn oudste en jongste toppers die mij keihard helpen er niet aan onderdoor te gaan.
Het vervolg van dit akelige verhaal lees je in deel 2
foto: pexels.com
