In vrijwel al mijn akelige ervaringen met mensen, maar ook dieren, speelt dominantie een grote rol. Er schijnt een sterke behoefte te bestaan om mij te willen domineren.
Vanuit mijn standpunt bezien is dominantie een drijvende kracht achter de vernietiging van de mensheid. Op de een of andere manier kunnen mensen het gewoon niet laten, daar waar ze de ruimte zien daar willen ze domineren. En dominantie gaat hand in hand met seksualiteit. Er is iets leegs in mensen wat ze schijnbaar willen vullen door te overheersen. De een doet dit openlijk en de ander op een meer stiekeme wijze, onderaan de streep is het resultaat hetzelfde. Een ander domineren.
Maar waarom? Dat is een vraag die ik maar niet beantwoord krijg. Waarom willen mensen en dieren instinctief zo graag heersen over anderen? We zeggen gemakkelijk: dit is de natuur, maar is dat wel echt zo? En als het de natuur is waarom ontbreekt die factor dan bij mij? Ik weet vrij zeker dat ik dichter bij mijn en dé natuur sta dan de meeste andere mensen. Het ontbreekt me ook niet aan intelligentie noch aan leiderschap, doch heb ik nooit de behoefte gevoeld om over anderen te heersen. Ook niet onder het mom van leiden.
In mijn eigen ontwikkeling heb ik recent weer mooie stappen gemaakt, ondanks alle narigheid die daar de trigger toe was. En op het moment dat ik emotioneel en communicatief mijn gram kon halen en kon overheersen, koos ik gelukkig nog steeds voor menselijkheid. Ook al was het met iemand die gebaseerd op wat hij mij heeft gegeven, het best een beetje verdiende om zich klein te voelen.
Het schenkt mij niets, geen goed of lekker gevoel, helemaal niets. Op zo’n moment in mijn hart connectie kunnen maken met mijn menselijkheid en mij kunnen verplaatsen in hoe het allemaal aan die kant moet voelen, dat geeft me een warm gevoel. Een fijn gevoel, los van de betrokken persoon en de omstandigheden. Het warmt mij van binnen.
En ik geloof met heel mijn hart dat deze tijd op aarde precies daarom draait. Die warmte voelen in ons hart. Hoewel ook ik mij even in mijn zoektocht liet verwarren door technologie en AI, besef ik inmiddels dat ook daar alleen iets valt te vrezen als er in jezelf iets valt te vrezen. Alles om ons heen is een reflectie van onszelf en ondanks dat voor mij dit naast een donker-licht worstelend mens is, is mijn wereld verder vredig. Ondanks alle externe factoren die gewoon pijn doen en mij verdriet bezorgen, ben ik van binnen kalm, vredig en in balans. En mijn tuin en de natuur weerspiegelen dit.
En ik ben er zo van overtuigd dat dit mede komt door mijn afwijking van de norm en de afwezigheid van een dominantie factor in mijn fysieke zijn. Het maakt niet uit of je fysiek wil domineren of verbaal, het maakt uit dat iets in toegeven daaraan een leegte in je vult die niet echt leeg is. Misschien is alles te donker om te overzien, maar leeg is het zeker niet. Het is gevuld met alles wat niet mag bestaan maar wel in je is, en positief gekeerd is het je absolute potentie.
En mocht je dan toch zo graag willen overheersen, probeer dan eens je dierlijke en lagere zelf te overheersen. Dat is een stuk lastiger dan zwakkere mensen om je heen verzamelen over wie je heen kunt walsen. Letterlijk of figuurlijk.
Foto: Sander Sammy via Unsplash
