Ouder en kind vervreemding, een lastig onderwerp om over te spreken en ook om over te schrijven. De titel legt die gevoeligheid direct vast. Toch voel ik dat ik erover moet schrijven omdat ik inmiddels weet dat veel ouders en kinderen dit ervaren. Het is voor mij duidelijk dat we als collectief van mensheid te maken hebben met een onbedoelde overdracht van een generatievloek. We dragen onze onopgeloste karma over aan onze kinderen.
Prettige wedstrijd en succes ermee.
De omstandigheden die leidde tot mijn eigen situatie waren pijnlijk, ik was te lang en te wanhopig bezig met overleven. En daarbij was ik erg gedreven om alles te verwerken en zo min mogelijk over te dragen. Zo gedreven, dat precies het tegenovergestelde gebeurde. Het feit dat ik mij liet spiegelen door mijn kinderen en mijn verantwoording daarin nam en groeide als mens, dat zijn niet de herinneringen die zij hebben opgeslagen.
En met mijn hand op mijn hart kan ik zeggen dat de fouten die ik maakte ‘klein’ zijn als je het naast de waarheid legt. En ik realiseer me terdege dat we in een tijdperk leven waar de mensheid de waarheid heeft geofferd voor relativiteit, maar dat haalt mijn inner gedrevenheid niet weg om langs de waarheid mijn pad te blijven volgen.
En de waarheid is oorzakelijkheid. En oorzakelijkheid is weliswaar altijd in beweging maar verre van relatief. Tijd is relatief, de waarheid niet.
Ook heb ik ook een sterk besef van de relativiteit van leed, die is er voor mij niet. Niet sociaal, niet emotioneel of psychologisch gezien. In een rechtssysteem werkt dat uiteraard anders.
Ik hou ook oprecht van vergelijkingen en metaforen en in die zin zou ik willen zeggen, kun je een elastiekje verwijten dat het niet weet dat het flexibel is als het nooit de uitdaging van rek heeft ervaren? En als je het dat niet kunt verwijten is het dan eerlijk om te zeggen dat je zo’n niet flexibel elastiekje niet echt kunt verwijten dat het intense pijn ervaart bij een beetje rek? En daarnaast stellen dat het best onhandig van zo’n ‘niet flexibel elastiekje’ om tegen een uitgerekt elastiek te zeggen dat het niet gelooft dat rekken en groeien pijn doet. Weet zo’n nog niet flexibel elastiekje veel dat volledige rekkracht gebruiken, zijn optimale potentie is.
Hoe het ook zij, ik weet dat ik er alles binnen mijn vermogen -in de uitdagende omstandigheden- aan heb gedaan om diepe trauma’s bij mijn kinderen te voorkomen. Weten zij veel dat echt diepe trauma’s voortkomen uit een kind die opgroeit zonder liefde, in haat en vuiligheid. Tegenslag, pijn, teleurstelling, verdriet en deceptie dienen als onze rek- en groeimiddelen. Toegegeven veelal vermomd als heel akelige ervaring. Maar het is aan ons als mensen om gedurende ons leven, daar een balans in te vinden.
Bij balans vinden hoort ook gezonde grenzen kunnen stellen. Jarenlang dacht ik oprecht dat ik stevige grenzen kon stellen, om er uiteindelijk achter te komen dat ik slechts van me afbeet. De grenzen die ik gedurende die jaren stelde waren achteraf net zo goed vormen van zelfsabotage. Maar ze waren er toch niet voor niets. Omdat ik alles wel gebruikte om de zo authentiek mogelijke versie van mezelf te kunnen zijn. En ik heb altijd geweten dat in de kern dat dus liefde is. Door de vele trauma blokkades die ik had gaf ik daarin het verkeerde voorbeeld aan mijn kinderen, ik leerde ze om recht te praten wat krom is. De ironie daarvan is een verhaal op zichzelf.
Daarnaast was ik zo getraumatiseerd dat ik altijd alles voor het slapen gaan wilde oplossen en uitpraten. Omdat ik zelf als kind in slaap viel met het gevoel dat mijn moeder mij haatte. En dat is intens verdrietig en gruwelijk. En dat wilde ik bij mijn kinderen voorkomen, boos zijn mocht maar liefde was leidend. Maar daarin ging ik dus energetisch over de grenzen van mijn kinderen. En voor een lange tijd werkte dat goed, een gesprek en knuffel loste veel op. Maar toen er puberweerstand ontstond en er een conflict was, dan schoot ik van 0-100 in paniekmodus. En als mijn kinderen zich dan terug wilde trekken op de slaapkamer dan bleef ik net zo lang doorpraten tot ze zich maar overgaven om de vrede te herstellen. Ik had geen idee dat ik daarmee weerstand en oorlog in hen voedde. Het kwam vanuit liefde, paniekerige liefde weliswaar maar absoluut uit liefde.
Zij vroegen ruimte en tijd en ik kon het ze dat op dat moment niet geven. De ontstane situatie en de onredelijkheid daarvan -naast de waarheid- zijn daarmee niet anders. Maar wellicht helpt het iemand om dit te lezen en de dingen net iets anders te kunnen bekijken. Het is voor mij heel makkelijk om (echt wel terecht) alleen de gekrenkte moeder en oma te zijn, maar zoals ik eerder zei de waarheid is een fijne lijn om je pad naast te volgen. En die vermijd ik niet. Had ik met de kennis van nu gewenst dat ik in staat was geweest om hun grenzen te respecteren? Duidelijk ja, ik weet inmiddels ook hoe belangrijk het is dat we altijd naar onze kinderen luisteren. En op de momenten waar ik door trauma getriggered in de stress schoot na, luisterde ik ook altijd naar mijn kinderen. En ik was er oprecht trots op dat ik me door mijn kinderen liet corrigeren. Maar ik vergat wel soms om erover na te denken hoe dat voor hen was en wat dat met hen deed.
Recent heb ik mijn oudste kind gesproken en we hebben een oppervlakkig en minachtend vanuit haar kant, gesprek gehad en hoe het verder gaat lopen weet ik niet. Onbedoeld bevestigde ze alles wat ze stevig ontkende en ik herkende het. Misschien is het heftigste trauma om te overkomen wel het trauma van niet zoals je ouders willen zijn. Ik zei dat ook tegen haar, ik leek niet op mijn moeder en mijn moeder niet op die van haar, mijn oma niet op haar moeder en zo gaat de moeder-dochter ontwrichting nog wat generaties verder terug.
Gek genoeg is de drang om -geleid door angst- maar niet op je ouder te willen lijken precies de fuik die ervoor zorgt dat we karma overdragen. En ik weet dat ik alles zal doen om mijn steentje bij te dragen zodat het in mijn bloedlijn stopt, voordat mijn kleindochter de fakkel overgedragen krijgt. En als daar afstand voor nodig is, dan accepteer ik afstand. Het gaat niet alleen om mij en na een heel leven uitzoeken waarom alles zo zwaar was en voelde, is het een opluchting om in liefde in staat te zijn een stapje terug te doen en alle gratie en heling te kunnen sturen naar het proces. En ondertussen maar hopen dat de eerder gemiste bedoelingen in de toekomst naast de waarheid mogen wandelen. Ik geloof erin, omdat het kan.
Dit is een blog die ik schreef in juni 2024, op dat moment nog niet geïnformeerd over ‘het verhaal’ rondom mij. Ik plaats het alsnog omdat de inzichten belangrijker zijn dan het verdere verloop na het gesprek.
Foto: Daiga Ellaby via unsplash
