In persoonlijke groei is het een uitdaging om een balans te vinden tussen leven ‘gebouwd op het verleden’ en in het heden de onbekende toekomst durven omarmen. Althans zo heb ik dat ervaren. Tijdens mijn innerwerk om te kunnen helen, heb ik nagenoeg alles uit het verleden los kunnen laten. Ondanks de vaardigheid om los te kunnen laten, was het voor mij ondenkbaar dat ik ooit mijn verleden als moeder los zou kunnen laten.
Alleen de gedachte brak mijn hart in 1000 stukjes met vele tranen. Ik heb me vastgehouden aan de overtuiging dat als ik maar voldoende energetisch werk zou doen, dat er diepe heling kon plaatsvinden. En dat gebeurde ook, in mij in ieder geval. De onmacht heeft plaatsgemaakt voor berusting. En terwijl ik het schrijf kan ik het zelf in mijn hoofd nog niet bevatten, maar toch voel ik in mijn hart en ziel dat het zo is.
Mijn innerwerk en mijn energetische werk hebben me op een T-splitsing gebracht. Het Universum dwong me vorig jaar om onder ogen te zien wat ik niet kon en ook niet wilde zien. Het lastigste deel daarna vond ik om er niet over te oordelen. En ik worstel er waarschijnlijk nog steeds ten diepste van binnen mee, maar ik weet ook dat ik er alles aan doe om te leren observeren zonder oordeel.
Op mijn pad was het mijn leerproces om alle verantwoording te nemen over mijn aandeel in alles. Die overtuiging zorgde er ook voor dat ik, hoe pijnlijk dan ook, altijd de gevolgen van mijn keuzes heb geaccepteerd. Het spirituele deel van mijn groeipad heeft me teruggebracht naar wie ik als kind en jong meisje was. Onderdeel van en een met de natuur. De weg terug naar God was er ook een belangrijk aspect van.
God, de bron, het Universum, de oneindige intelligentiewolk, ons hogere zelf, hoe we het ook noemen, voor mij werd steeds duidelijker dat er een hogere dimensie bestaat. Te bereiken via de weg naar binnen maar met uitzicht op de wereld om ons heen. Ik heb al mijn ervaringen zo wetenschappelijk mogelijk geprobeerd vast te leggen en ik bleef zoekende en open voor iedere mogelijke uitkomst. En ik heb met grote regelmaat alles teruggelezen en gedacht dat het wel heel bizar is allemaal. Maar ik voelde in mijn hart dat het klopte.
Een aantal weken geleden heb ik een ervaring gehad waarbij ik net aan ben ontsnapt aan een viespeuk die achter mij liep te jagen. Die dag ben ik gered door een ontvangen bericht in mijn eigen gedachtewolk. Door energie die toegang heeft tot de wereld van bovenaf en van binnenuit. Volledig in mijn rouwproces en eigen gedachten liep ik daar, onbewust van de omgeving. Op het enige moment dat er nog een ontsnapping mogelijk was hoorde ik letterlijk: “Kijk achter je”. En dat heeft me uit de akelige situatie gered.
Maar dat niet alleen, sinds dat moment ben ik meer ontvankelijk voor berichten.
Als ik mijn verleden als moeder vast wil houden dan zal ik moeten accepteren dat ik alles voor niets heb gedaan. Alle groei, alle zuivering, alle mooie en nare ervaringen die mij leerde om oprecht van mij te houden. Het zou niet kunnen bestaan naast de rol die mij als moeder is toebedeeld. En iedere dag een beetje meer besef ik dat ik het oprecht ook niet meer wil. Ik ben zo trots op wie ik ben en op mijn pad, dat kan en wil ik niet offeren. Voor niemand.
We maken allemaal onze keuzes in het leven en we zullen allemaal met de gevolgen moeten leven. Het was mijn keuze om voor mijn kinderen de best mogelijke versie van mijzelf te willen zijn. En nu kies ik ervoor om voor mezelf de best mogelijke versie van mij te zijn. Zowel in mijn persoonlijke leven als in mijn zakelijke leven heb ik nooit begrepen waarom mensen niet in staat waren om een gekozen weg los te laten. Tot die weg naar mijzelf was. En voor mij en voor mijn dierbaren zal ik ervoor zorgen dat mijn acceptatie daarvan in liefde is en blijft.
En in liefde kan ik daarmee mijn verleden als moeder loslaten. De moeder die van mij gemaakt is, die was ik nooit en in hun hart weten ze dit ook. In hun hoofd vermoedelijk niet maar dat is oké, we kiezen allemaal onze eigen weg. Met een vergrootglas heb ik mezelf als mens, vrouw en moeder onder de loep genomen en het heeft me geholpen om de weg terug naar mezelf te vinden.
Zou ik liever willen dat het allemaal anders is, natuurlijk en voor altijd. Maar het is zoals het is, ik weiger om de rol te accepteren die mij is toebedeeld en dus accepteer ik de T-splitsing. Geen dag zou ik mezelf meer serieus kunnen nemen als ik nu omwille van hartpijn mij schik in iets wat giftig voor me is. Een uitkomst die ik niet had kunnen bedenken maar goed dat was met de toebedeelde rol niet anders.
Zou ik terug willen naar het verleden om iets anders te doen? Nee, oprecht niet. Mijn zakelijke grote kracht was altijd dat ik dingen naar mijn hand kon zetten omdat ik de intentie er nooit achter had. En als ik nu iets in het verleden zou veranderen dan zou het met opzet naar mijn hand zetten betekenen, en dat wil ik niet.
In het roerige heden ontwikkelt zich geleidelijk aan de weg naar een onbekende toekomst. Los van het verleden en tegelijkertijd zo intens verbonden met het verleden. En misschien is dat de ultieme tijd balans wel, verder kunnen gaan en op ieder moment klaar genoeg zijn om terug te kunnen kijken.
Foto: Damian Barczak via unsplash
