Hoe kun je jezelf in het heden omarmen, als je (delen van) het verleden afwijst? Een zin in een boek die mij lang geleden triggerde. Simpelweg omdat het de snoeiharde waarheid is. Het is onmogelijk om jezelf te omarmen, als niet alles in en van jou mag bestaan. En zolang we als mensen verstoppertje blijven spelen voor alles wat we zijn, zal onze wereld geen heling kennen.
Het maakt niets uit of het een bewuste keuze is of een onbewuste drang, het resultaat is hetzelfde. Een deel van jezelf mag in het heden niet bestaan. Uit ervaring weet ik ook dat dit de makkelijkste weg is, ik heb er dan ook zeker begrip voor. Het leven was zoveel makkelijker toen ik weinig fucks meer gaf om mijn eigen en dé natuur. Het leven voelt zoveel intenser als je wel weer geeft om je eigen natuur, dé natuur en onze aarde.
En om weer in connectie te komen met je eigen natuur en wie je in de kern bent, is het onvermijdelijk om schaduwwerk te doen. Een term die op zichzelf weinig zegt en op de meest gruwelijke wijze door spirituele ‘Guru’s’ wordt misbruikt. Vanuit mijn oogpunt dan. Schaduwwerk is niets meer en niets minder dan de dans der emoties. En de enige echte eigenschap die we daarvoor nodig hebben is: moed.
Het is niet lastig om vals licht op jezelf te werpen, je ego wil niets liever dan zoveel mogelijk vals licht om je heen. Je hart daarentegen wil niets liever dan zoveel mogelijk ego duisternis, zodat het echte licht weer mag zijn en mag groeien. En daar hoort het omarmen van alles dat je bent dus bij. Hetgeen wat het diepst verstopt is, is hetgeen dat je het hardst nodig hebt. In de schaduw vinden we alles wat in het valse licht niet mag bestaan.
In onze schaduw vinden we dat wat ons uit balans bracht en dat wat we liever niet meer bij ons dragen. Maar we vinden er ook onze potenties en onze zwaktes, die in het echte licht onze absolute kracht kunnen zijn. Niemand is verplicht om schaduwwerk te doen, het is een vrije keuze om te willen groeien tot een verenigd geheel in jezelf. Maar niemand ontkomt aan de gevolgen van de keuze om het niet te doen. Door afwijzing verdwijnt het bestaan niet. Was het maar zo simpel.
Mensen hebben een fysiek lichaam, een ziel en een spirit. Mensen zijn ook via de mind/gedachtenwolk verbonden met de oneindige intelligentie om ons heen. Daarnaast hebben mensen levensenergie/prana, dat is wat we denken en voelen. Die energie kan geblokkeerd raken door gedachten en gevoelens af te wijzen.
Tijdens de lessen op de basisschool en in mijn kinderboekje beschrijf ik het zo simpel als mogelijk. Met dank aan Avatar.
Onze levensenergie stroomt door ons als een rivier en onze hoofdchakra’s spelen daar een cruciale rol in. Als je jouw gedachten en gevoelens afwijst dan blokkeren je emoties en dan krijg je rotsen in die rivier. Het water stroomt nog wel maar stagneert en hapert hier en daar, tot het niet meer kan stromen. Maar als je die geblokkeerde emoties omarmt en verwerkt dan kun je jouw levensenergie ook weer laten stromen.
Tijdens mijn persoonlijke weg heb ik ervaren dat mensen om mij heen getriggerd raken door mij, altijd en overal. Ik hoef niets te zeggen of te doen, gewoon leven is voldoende om me te haten blijkbaar. Iets dat ik me altijd erg heb aangetrokken. En omdat ik door mijn leven geleerd heb om zonder angst confrontaties aan te gaan, zag het er vaak uit alsof het mij niets deed. Dat deed het natuurlijk wel, het verscheurde me van binnen, omdat ik het oprecht nooit begreep.
Het heeft lang geduurd om tot mijn eigen geblokkeerde levensenergie te komen, welke ervoor zorgde dat ik het me persoonlijk zo erg aantrok. En zelfs al was mijn ego altijd prima in staat om gedrag van anderen in de juiste context te plaatsen dan nog was mijn hart keer op keer in shock. En ik droeg het met me mee, fijntjes opgestapeld op de rotsen van mijn geblokkeerde emoties.
Niet iedereen is dapper genoeg om de confrontatie met zichzelf aan te gaan. Het systeem georganiseerd rondom menselijk leven is volledig ingericht op vooral niet de confrontatie met jezelf aan te gaan. En voor een tijd was dit een kracht binnen dat systeem maar het zal alleen maar een grotere zwakte worden de komende jaren. En niet alleen binnen het systeem.
Onze natuur is duaal, dag en nacht, vrouw en man, zon en maan en ik geloof dat daar voldoende bewijs voor is. Onze taak als zielen op aarde is om die duale inner natuur te verenigen tot een authentiek geheel. Dat zal nooit lukken als je delen van jezelf afwijst, omdat je verleden niet mag bestaan.
Het heden is alles, je toekomst, je toekomstige verleden en ook ontstaan door het verleden. Je verleden afwijzen komt neer op je heden afwijzen. En als je niet in het heden kunt leven dan heb je eigenlijk geen toekomst noch een verleden. Het hoogst haalbare is dan een ‘spookbestaan’ (want geen schaduw) in vals licht.
Ieder van ons is vrij in de keuzes die we maken, maar wat het beste voor onze wereld en onze aarde is, lijkt mij vrij duidelijk.
Mijn hart blijft hopen.
Foto: Andy Quezada via unsplash
