5 juni 1991, Leidschendam
De herinneringen aan jouw geboorte zijn scherper dan ooit. Het tijdsverloop en de mate van belangrijkheid bij het onthouden wat bij welk kind hoort, dat is wat vervaagd. Terugkijkend herinner ik me vooral hoe jong en onwetend ik was en hoe vol van vertrouwen in jullie vader. Negentien jaar, zo vol van het leven en zoveel absoluut geloof in de kracht van liefde. En hoogzwanger van jou.
In de vroege ochtend schrok ik wakker, ik hoorde iets knappen en binnen een paar tellen lag ik tot mijn nek in het vruchtwater. Ik was slecht voorbereid en had geen idee wat me te wachten stond. Ik had alles braaf gedaan en gelezen maar het wilde maar niet blijven hangen. Ik snakte naar contact met iemand die het allemaal had meegemaakt en die me kon geruststellen. Maar dat was er niet.
Ongeacht hoe de verhalen zijn gedraaid, in die tijd was je oma echt beledigd dat ze al op zo’n jonge leeftijd oma werd gemaakt. Haar man was zo zwaar overspannen dat hij moest worden opgenomen en omdat ze zelf liefdeloos was opgegroeid, kende ze weinig warmte.
“Wie het kindje krijgt mag het houden”, dat waren haar woorden. Ze was niet van plan om op te gaan passen en ging dus niet minder werken maar juist meer, zodat ze geen tijd had.
Nou scheelt het dat in die tijd het voor een moeder een opoffering was die je met liefde deed voor je kinderen: geen luxe, geen vrije tijd maar alles geven aan je kinderen. Ik liep in veel te grote oude kleding van je vader zodat ik voor jou alles nieuw kon kopen. Families leefden toen nog van 1 salaris, de man ging werken en de vrouw bleef thuis als het even kon om zelf de kinderen op te voeden. Dit tot groot ongenoegen van je vader die ook wel thuis wilde blijven. Zonder te hoeven zorgen voor kinderen, dat wel.
Enfin, mijn vruchtwater was dus gebroken en na een warme douche stond ik fris en helemaal klaar voor jouw geboorte in de gang, toen ik overvallen werd door een volgende golf vruchtwater. Wist ik veel, zoals ik zei ik was slecht voorbereid. Je vader nam contact op met de verloskundige om te melden dat het was begonnen. Ze zou zo snel mogelijk onze kant opkomen. Omdat voor de verloskundige de prioriteit ligt bij moeder en kind, gaf ze jouw vader telefonisch een aantal opdrachten. En dat viel niet zo lekker bij je vader.
Vlak voor jouw geboorte besloot degene waar ik op vertrouwde -emotioneel gezien- om telefonisch ruzie te gaan maken met degene waar ik medisch gezien op moest vertrouwen. Dat liep zo hoog op dat je vader de badkamer binnen kwam met de mededeling: “Of zij (de verloskundige) is erbij of ik ben erbij.”. De grap daarvan nu terugkijkend. Maar goed dat is nu. In die tijd, 19 jaar en geen familie om op terug te vallen, ik raakte stevig in paniek.
Voor de beeldvorming, de verloskundige was een voormalig non. En een pittige dame ook, ze nam geen blad voor de mond. En ik zie haar hoofd en dat van je vader nog zo voor me toen ze hem doordringend aankeek en vroeg of hij zeker wist dat hij de vader was. Ze vertelde uitgebreid over een ervaring uit haar praktijk, waarbij de baby een andere huidskleur had dan de beider ouders. Haar aanpak en gedrag zou in deze tijd van chronische gekwetstheid, absoluut hebben geleid tot het cancellen van haar aandeel binnen het beroep.
Uiteindelijk is je vader gelukkig toch bij de bevalling gebleven en arriveerde ook de verloskundige. Er was nog geen sprake van ontsluiting en ik had wat lichte weeën. Ze vertrok weer en hield continu telefonisch contact en of kwam langs. Op enig moment vond ze het onverantwoord om nog verder thuis te proberen. We vertrokken naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werd jouw hartslag gecheckt en mijn conditie in de gaten gehouden.
Wat me vooral erg is bijgebleven was het gebrek aan respect en menselijkheid. Omdat jouw hartslag onregelmatigheid vertoonde werd besloten om een klein beetje bloed af te nemen en te checken. Via een wondje op je hoofd, terwijl je nog niet geboren was. Je hebt dus een klein litteken in de vorm van een kruisje op je hoofd, rechts. En terwijl ik met mijn benen wijd daar lag en ze bezig waren om bloed af te nemen, kwam de een na de ander de kamer binnenstormen.
Het was toen op alle fronten een andere tijd, de gynaecologen waren van de oude stempel en van mening dat een moeder altijd zelf de oerkracht heeft om van een kind te bevallen. Er waren in die tijd meerdere incidenten in dit ziekenhuis waarbij er door te laat ingrijpen kindjes met zuurstoftekort zijn geboren. Dat soort informatie bleef dan weer wel hangen.
Uit het bloedonderzoek en de hartslagregistratie ontstond het beeld dat je moeite kreeg met ademhalen en op verdenking van navelstreng om je keel, werd besloten tot een keizersnede. Ik ben mij er terdege van bewust dat binnen de familieverhalen de versie is dat je vader de gynaecoloog opdracht gaf tot keizersnede, dit is dan ook alleen houdbaar als familie entertainment.
Omdat alles behoorlijk lang duurde en ik richting uitputting ging, had ik even ervoor een epidurale verdoving gehad. Dit om bij te kunnen komen zodat ik de laatste loodjes aan zou kunnen. Eenmaal besloten tot keizersnede ging het snel allemaal, er werd nog wat ‘bijgespoten’ epiduraal en voor ik het wist lag ik op de operatietafel. Toen de gynaecoloog besloot om te snijden bleek al snel dat de epidurale verdoving niet werkte en ik schreeuwde het uit van de pijn. De gynaecoloog stopte met snijden, sprak met de narcotiseur en sneed vervolgens verder. Op dat moment ben ik out gegaan van de pijn en met spoed onder narcose gebracht.
Toen ik bijkwam van de narcose hoorde ik dat ik een dochtertje had die gelukkig gezond ter wereld was gekomen maar die nog in de couveuse lag. Het duurde uren voor ik je bij me kreeg en toen ze je brachten was je gewassen en gepoetst en je rook naar Zwitsal. Zoals ik eerder zei in die tijd was alles anders en na een keizersnede mocht je drie dagen niet vast eten, alleen wat vla en yoghurt. Lopen was uit den boze en na drie dagen mocht dat onder begeleiding van de strenge zusters. Ik mocht je ook niet naast me hebben op de kamer, er was een speciale tussenkamer waar de baby’s sliepen.
De eerste nacht heb je de hele nacht gehuild en ik mijn eerste ervaring opgedaan met vijandigheid van vreemden. Ik belde de zusters continu want ik wilde je troosten, maar dat mocht niet. De ouderwetse zusters waren van mening dat het goed voor je longen was en je daardoor sneller de nacht door zou slapen. En dat laatste was ook zo, al had ik toen alles ervoor over gehad om dat ongedaan te maken. Het was een nachtmerrie voor jou en voor mij.
Om het beeld nog duidelijker te maken, je kreeg later darmkrampjes en daar was een prima en gebruikelijk natuurlijk hulpmiddel voor. De zusters weigerde om het je te geven en bijna op een wijze alsof we je zouden vergiftigen en de verantwoordelijkheid bij ons lag, mocht je vader als dief in de nacht een flesje maken met de korrels. Na een week mochten we het ziekenhuis verlaten en begon mijn leven als jonge moeder.
In die tijd was het helemaal niet zo gebruikelijk meer dat jonge meiden moeder werden en ik werd behoorlijk met de nek aangekeken en vrijwel alle betrokken ‘experts’ namen de rol over van mijn begeleider. Ik raakte de connectie met mijn gevoel volledig kwijt. Maar ik luisterde braaf naar alle goede adviezen en probeerde het uit. Je voelde je duidelijk niet gelukkig als baby en huilde aan een stuk, de nachten die ik op heb gelopen om je in mijn armen te sussen zijn ontelbaar. Maar ik deed het met liefde en ik gaf je wat ik wel kon geven. Oprechte en liefdevolle tijd en aandacht.
Zoals ik eerder schreef was je opa van vaderskant in die tijd zwaar overspannen en ik zorgde emotioneel en psychologisch veel voor hem toen. Bijna iedere dag wandelde ik en later fietste ik, naar je opa en oma en je opa klampte zich volledig en wanhopig vast aan je. Vanuit mijn hart en trauma-achtergrond dacht ik dat ik er goed aan deed, nu wetende wat ik weet zou ik wensen dat ik dat toen niet had gedaan. De energie was in alles te zwaar en te intens voor een kleintje dat volledig openstaat om energie te absorberen.
Ik heb dit geschreven omdat het vandaag je verjaardag is.
Toen jullie in 2020 besloten om mij als moeder te dumpen en te ghosten, namen jullie mij ook het speciale gevoel af op jullie verjaardagen. Die voordat het jullie verjaardag werd eerst en vooral mijn bevaldagen waren. Dit schrijven helpt mij om deze dag te verwerken en misschien helpt het jou ooit om jezelf echt te begrijpen.
Dus een fijne verjaardag voor jou en een fijne bevaldag voor mij.
Foto: Omar Lopez via unsplash
