Het was 1983, ik was 12 jaar oud en volledig in mijn vrouwelijke ontwikkeling. Ik maakte kennis met de wellust van volwassen mannen en het was een bijzonder onplezierige ervaring.
Wat ik toen nog niet besefte was de rode draad in mijn bestaan als vrouw: een bruikbaar lijf hebben.
Het was 1993, ik was 22 jaar oud en mijn vrouwelijke lijf voelde alsof het mij in de steek had gelaten. Ik had maar net aan mijn tweede keizersnede overleefd. Desondanks toonde de wellust van mijn man dat mijn lijf voor hem nog steeds goed bruikbaar was. Wat er in dat lijf aan storm woelde, dat deed niets ter zake.
Het was 2003, ik was 32 jaar oud en gevlucht uit een giftig huwelijk en in die tijd ging mijn vrouwelijkheid sky high. Ik maakte kennis met de rauwe kant van wellust, mijn lichaam was uiterst bruikbaar. De binnenkant die volledig open en gehavend bloedde, deed niets ter zake.
Het was 2013, ik was 42 jaar oud en na een tweede giftige relatie en veel innerwerk zocht ik de liefde in hereniging met mijn jeugdliefde. Ik maakte kennis met de verwarrende kant van wellust, gebruikt als uiting van liefde. De binnenkant snakte naar heling maar werd meer verwond. Mijn lijf bleef uiterst bruikbaar dat werd me getoond.
Het was 2023, ik was 52 jaar oud en op weg om compleet en oprecht van mezelf te houden. Tijdens mijn afzondering van de wereld werd de externe verwarring een helder licht voor mijn interne weg. Het was het jaar waarin ik besloot dat mijn lichaam nooit meer vrijwillig bruikbaar mocht zijn zonder absolute zorg voor de binnenkant. Ik verzegelde het spiritueel. En sindsdien en als reactie tonen de mannen om mij heen in toenemende mate hun wellust. Het gaat hen niet om de binnenkant, mijn lijf is bruikbaar en dat is hun enige interesse.
En terugdenkend denk ik dat de ironie in relatie tot de psychologie achter Adam, Lilith en Eva erg bijzonder is. De Liliths van onze wereld willen geen bruikbaar lichaam zijn en de Adams van deze wereld willen juist alleen een lichaam gebruiken. En mind you we staan er nog steeds zo voor als collectief geheel omdat veel van de mannen van deze wereld op emotioneel niveau grote baby’s zijn. Jochies van vijf jaar oud die niets hechten maar iedere dag opnieuw vechten en strijden om schepjes en emmertjes.
Terwijl ze natuurlijk stiekem graag het zand willen vangen…
Mocht God me ooit vragen hoe mijn ervaring met mannen deze keer was dan is de storyline wel duidelijk. Door zoveel negatieve ervaringen met mannen die me als bruikbaar lijf zagen heb ik geleerd mezelf van binnenuit te helen en daarmee zoveel respect en waardering voor mijn stoffelijke lichaam gekregen. En veel liefde voor alles wat mijn lijf heeft moeten doorstaan. Het maakte me door mijn vermogen om te transmuteren, nog nederiger en dankbaarder.
Foto: Monika Kozub via unsplash
