In 2018 schreef ik een blog met de titel als moeder zijn pijn doet. Een blog die pijnlijke details vertelde over de vervreemding met mijn middelste dochter. Ik schreef ook een blog over moeder zijn en loslaten. Die laatste kun je hier lezen, de eerste heb ik helaas op dringend verzoek van mijn middelste dochter eind 2019 verwijderd.
Een half jaar na het publiceren van het eerste blog zocht mijn middelste dochter weer contact. Hoe uitgekookt en geraffineerd dat achteraf was, kon ik lange tijd niet onder ogen zien.
Tot een aantal weken geleden, toen ik er eindelijk achter kwam wat het verhaal is achter het gedumpt worden als moeder en oma eind 2020. Omdat het echte monster in de schaduw moet blijven kreeg ik de discutabele eer. Dat het mijn middelste kind zo weinig moeite heeft gekost om mijn andere twee kinderen mee te krijgen in haar verhaal, kan ik nog steeds niet bevatten. Neen, dat wil ik niet bevatten. Om de door hen gekozen ‘waarheid’ te kunnen laten bestaan, is mijn bestaan met hen namelijk volledig uitgeveegd. Letterlijk ‘geghost’ op alle fronten.
En ik liet het gebeuren, ik verstopte me voor de wereld, in mezelf gekeerd en vastbesloten alle ‘slechts’ in mij te helen en transmuteren.
Omdat de aanleiding van de ontwrichting met mijn middelste dochter een duidelijke oorzaak kent, voeg ik hieronder tekst toe uit een boek die ik aan mijn kleindochter schrijf. Dit deel van de waarheid is samen met het app bericht, die ik in 2016 van mijn middelste dochter kreeg, met de tekst: “kankerwijf, ik heb nooit iets aan je gehad. Ik ga snel trouwen en kinderen krijgen en die leer je nooit kennen.”, belangrijk voor een ieder die meegaat in het ‘mommymonster’ narratief. De aanleiding was overigens omdat ik niet kon komen brunchen, gezellig bonden met ‘R’, niet omdat ik niet wilde maar omdat letterlijk de douchekraan van de muur was gebroken en ik op de loodgieter moest wachten. Dat was aanleiding voor mijn lieve kind om zich zo af te reageren. En exact de tekst van de app heeft ze uitgevoerd.
Het echte monster.
Ik leerde mijn nieuwe schoonzoon kennen op een vroege ochtend in 2013, via een telefoontje van mijn middelste kind met de woorden: “Niet schrikken mam, maar R heeft me geprobeerd te vermoorden vannacht”. Ik ben direct in de auto gesprongen en naar haar toe gegaan en ik trof een ravage. Overal glas en bloed en een groot gapend gat in de wc-deur waar haren van mijn dochter in vastzaten. Tijdens de escalatie van de ruzie had ze zich verstopt op het toilet en haar nieuwe liefde heeft met zijn vuist een gat in de deur geslagen en haar aan haar haren door het gat getrokken. Ik heb alles aangehoord, mijn kind getroost en ik heb de ravage opgeruimd. Toen ik in tranen de haren van mijn kind uit het gat van de wc-deur stond te verwijderen, werd ik meegesleurd in de angst die ze die nacht heeft gevoeld.
Het is mij stevig verweten dat ik daarna nooit meer een band met hem heb gekregen. We hebben vijf uur op het politiebureau gezeten voor de aangifte en de hele tijd werden we bedreigd door zijn familieleden. Zelfs zijn moeder besloot mij onder druk te zetten en te bedreigen, ik kende haar en haar zoon niet eens. Omdat mijn middelste kind bang was en de relatie blijkbaar al serieus genoeg was dat hij bij haar inwoonde, heeft de politie zijn spullen verwijderd uit haar huis. Met de mededeling dat er zakken met bebloede kleding en veel wapens waren gevonden zei de agent mij ook dat ik niet zo’n frisse schoonzoon had getroffen.
Nadat duidelijk werd dat de aangifte was gedaan werd er overgegaan tot de bedreiging om wraak te komen nemen. Midden in de nacht als we sliepen. Mijn middelste kind heeft die nacht bij mij thuis geslapen omdat ze bang was dat de bedreiging zou worden uitgevoerd. Die nacht heb ik natuurlijk niet geslapen en de hele nacht pingpongend van een angstaanval tot weg mediteren doorgebracht. De dag erna ging het wel weer en zou er een vriendin komen om haar te steunen dus ze ging naar haar eigen huis.
Een week later vertelde ze me dat ze contact had gehad met slachtofferhulp, volgens die laatste was het van groot belang voor haar verwerking dat ze in gesprek ging met haar dader. En zo geschiedde en de verkering was weer aan, de ontwrichting tussen moeder en dochter werd in gang gezet, zorgvuldig uitgevoerd en gerealiseerd.
En dit is de nare en naakte waarheid die verborgen moet worden, samen met mij. En voor mij is de tijd van verbergen voorbij, ik claim mijn recht op de waarheid. Als ik dan toch voor monster word versleten laten we dat dan in het licht bespreken, en niet in het duister wegstoppen waar alles vaag is.
