Geplaatst op

Leven en energie

Zodra ik zoiets uitspreek dan ontvang ik meestal warrige blikken of hoogstens een semi herkenbare mompel. Nou ben ik de laatste die beweerd de wijsheid in pacht te hebben maar ik kan wel een poging doen om uit te leggen wat ik daar nou mee bedoel.

Zo rond mijn 25e levensjaar was ik bloedfanatiek in mijn eigen gelijk. Door mijn achtergrond klampte ik mij bijna wanhopig vast aan dat ene waar ik wel op kon vertrouwen: dat wat ik zelf waarnam. Van mijn 25e tot mijn 30e levensjaar was ik zonder dat ik het zelf echt doorhad, op zoek naar mijzelf. Naarmate mijn kinderen ouder werden, werd ik tegen wil en dank geconfronteerd met mijn eigen verleden. Onschuldige vragen als: heeft ze dat van jou? Of deed jij dat vroeger ook? Ik vond het maar lastig en ingewikkeld. Niets van wat ik ‘wist’ of had gehoord, wist ik namelijk zeker. Moederlief was naast een kleine psychopaat namelijk ook gek op liegen. In die jaren dat ik zelf volwassen werd, merkte ik steeds meer dat het aan mij vrat dat ik eigenlijk nergens op kon vertrouwen, behalve op dat wat ik zelf waarnam.

De fascinatie voor de kracht en zwakte van woorden werd versterkt. Omdat kennis nog nooit iemand heeft verarmd, las ik na mijn scheiding op mijn 32e alles wat ik kon lezen over jezelf vinden en het mooie zelfbewustzijnsproces. Eind 2006 maakte ik de laatste en lastigste fase door, een fase die veel mensen vermijden door zichzelf wijs te maken dat ze al zelfbewust zijn.

Door op te groeien met een psychopaat als moeder, en in armoede met geestelijke en fysieke mishandeling heb ik een obsessie voor gedrag analyseren ontwikkeld. Ik ben professioneel altijd leergierig en ambitieus geweest, als een spons zoog ik de kennis om mij heen op, daar waar ik kon deed ik in de avonduren studies erbij om mijn waarnemingen te onderbouwen. Dat ik net zo goed als een spons de energie om mijn heen absorbeerde, daar was ik mij nog niet van bewust.

Naast en misschien mede door mijn best vervelende jeugd heb ik twee relaties gehad met mannen met persoonlijkheidsstoornissen. Rond mijn 30e raakte ik dus getriggerd door mezelf en het gegeven zelfbewustzijn. Ik ontwikkelde mij lekker op professioneel gebied en privé kwam er rust en stabiliteit. Eind 2006 werd ik dus na een aantal jaar ‘lekker zelfbewust bezig zijn’ akelig met mezelf geconfronteerd door een bijzondere vriend. Er brak een fase van drie maanden ‘hel’ aan. Van narcisme tot borderline tot manisch depressief, ik doorging een rollercoaster van confrontaties in mijn persoonlijkheid.

Mijn zelf aangeleerde vaardigheid, feiten van emoties scheiden met behulp van bewustzijn van je eigen energie, zorgde ervoor dat ik na 3 maanden wist door te pakken, Ik keek, zag en overwon. Ik had een top baan, thuis alles op orde en het ging financieel lekker. Maar blijkbaar was mijn les in het leven nog niet geleerd.

Ik kreeg een relatie met een collega, een militair en mijn leven wijzigde van koers. Na een start, naar later bleek vol leugens wilde hij ook graag die fase van doorpakken ervaren en besloot zelfbewust te worden. Ging boeken lezen, zocht confrontaties op, leek vooruitgang te boeken tot de doorpak fase. Zijn moment van confrontatie heeft hij opgezocht tijdens zijn uitzending en al de fases werden hem te heftig, hij kwam met PTSS thuis.

Omdat hij bleef ‘hangen’ zocht hij geprikkeld door de PTSS-symptomen veel grenzen op. Borderline kwam erbij. En omdat hij ergens wel gevoelens voor mij had werd hij behoeftig. Aantrekken en afstoten kwam erbij. Omdat hij best sterk in communicatie was, deed hij dat ook op die wijze. Voor mij ontstond de noodzaak om communicatief sterk te leren ‘keepen’.

Een vaardigheid die ik in mijn werk ook leerde gebruiken. Die vaardigheid leerde ik mijzelf aan via Twitter. Ik besloot op basis van wat ik waarnam een onderzoek te starten naar online communicatiegedrag, het effect en de mogelijkheden ervan. Op de uitkomst heb ik een training ontwikkeld. (Online) communicatie regie door leiderschap over je eigen persoonlijkheid.

Als trainer is het een ongekende kracht om de energie van de groep (bewust) te kunnen absorberen. Maar als communicatieprofessional in de rol van changemaker in dienstverband – mijn laatste twee functies – is het een zwakte. Op het moment dat het op echt veranderen aankomt, doorgaan mensen een fase van onrust. Het ene mens zal daar makkelijk doorheen komen maar bij de meeste mensen triggert het persoonlijkheidsissues.

Ik denk dat het menseigen is om de ontstane onrust te projecteren op degene die de onrust heeft veroorzaakt. En dan ontstaat er een gek mechanisme van negatieve energie projectie, en wordt leven op energie een zwakte in plaats van een kracht. Het wordt een slooptocht, want negatieve energie absorberen en dit continu blijven omzetten naar positieve mogelijkheden, dat vreet energie.

Leven op energie betekent voor mij dat ik de energie die iemand geeft, waarneem in mijn buik, het onderbuikgevoel zo u wilt. Zo vaak als ik mij heb laten misleiden door mooi gekozen woorden, door te leven op energie voel ik eerst en plaats daarna de mooie bijbehorende woorden. En gek genoeg, in de kleine tien jaar dat ik leef op energie, heb ik mij nog nooit vergist.